30% boven de vraagprijs? Ja, ik ben ook verbaasd. Tuurlijk, het is een leuke twee-onder-één-kap op een fijne plek. Maar daar had de taxateur ook rekening mee gehouden. Tientallen kijkers, 9 biedingen, waarvan 3 meer dan 25% boven de vraagprijs. De woningmarkt is over zijn toeren. Dat merk ik als bewindvoerder.
Jaarlijks verkopen we een tiental woningen voor cliënten. Meestal vanwege verhuizing naar een verpleeghuis. Soms ook omdat iemand graag wil verhuizen.
Dat verhuizen ging altijd zo: eerst verkopen we het eigen huis. We spreken af dat cliënt nog een tijdje kan blijven wonen voordat het huis wordt overgedragen. Dan gaan we op zoek naar een nieuw. Dat ging altijd fijn. Het lukte goed om binnen een paar maanden een leuke woning te vinden en een bod te doen dat werd geaccepteerd.
Ook dit jaar gebeurde dit een paar keer. Alleen, als de huizenprijzen 20% stijgen in één jaar, wordt alles anders. Onze cliënten kunnen niet zo makkelijk een ton bijlenen; hun budget is beperkt. En dan wordt huizenhandel spannend! Het begin is nog fijn: blijde opwinding over een geweldige verkoopopbrengst van de oude woning. Daarna wordt het anders. Koortsachtig zoeken met de makelaar in een schaars woningaanbod. Iets meer bieden dan je eigenlijk zou willen. En meermalen merken dat je met een goed maar realistisch bod geen schijn van kans maakt.
Wat als we nog geen nieuw huis hebben als we uit het oude moeten? Wat als de prijzen nog verder stijgen? Er is geen weg terug.
Gelukkig is het nog steeds goed gegaan. Blije cliënten met een huis waarin ze een nieuwe start kunnen maken. Gelijkvloers zoals ze wilden. Of met een eigen tuin.
Wel hebben we uiteindelijk flink boven de vraagprijs moeten bieden. Aan de toezichthoudend kantonrechter konden we uitleggen dat het nodig en verantwoord was. Toch is een verhuiswens een spannend avontuur geworden. Ook voor de bewindvoerder.
